"Κάπου εκεί θα είμαι και εγώ"

Για άλλη μια νύχτα είμαι εκεί, να ακουμπάω σε αυτές τις απίστευτα άβολες πέτρες των σκαλιών της Γεροκωστοπούλου... Αν το σκεφτώ ορθολογικά, το θέμα δεν σηκώνει αμφισβήτηση, αυτά τα σκαλιά είναι φτιαγμένα μόνο για να τα πατάς, πλατιά και κοντά σε ύψος, διευκολύνουν την ανάβαση, μα σε κάθε περίπτωση είναι ακατάλληλα για να κάθεσαι. Ο ορθολογισμός όμως πάει περίπατο όταν δίπλα σου είναι δεκάδες άλλοι γνωστοί και μη, οι οποίοι διάλεξαν να κάνουν ακριβώς το ίδιο με εσένα και να μοιραστούν την λίγη δροσιά του καλοκαιρινού αέρα, την μπύρα ή μερικά λόγια. Ίσως πάλι αυτό που με κρατά καρφωμένο στα σκαλιά να είναι μία διάχυτη αίσθηση χαλαρότητας και ξενοιασιάς που με κάνει να ξεχνάω το πιάσιμο από τα άβολα σκαλιά ή ακόμα και μία όμορφη παρουσία... Το βλέμμα χαλαρό, να πλανιέται στα χρώματα, στις κινήσεις των γύρων σου και όσων ανεβοκατεβαίνουν για να βρουν το δικό τους σκαλί. Και η ώρα περνά... Τα σκαλιά κάποτε αδειάζουν, το σίγουρο είναι όμως πως την επομένη θα είναι πάλι γεμάτα με φωνές, γέλια και την μουσική από τα γύρω νυχτερινά μαγαζιά. Κάπου εκεί θα είμαι κι εγώ...
Μάκης