σκάλες πατρέως

σκάλες πατρέως

περί απο-στάσεων

Ό,τι συμπληρώθηκε μέχρι τώρα από τον κόσμο που βρήκαμε στα σκαλιά της Γεροκωστοπούλου, κολλήθηκαν στις σκάλες τις πατρέως, όπου έγινε και η παρουσίαση του project στις 20 Ιουνίου 2005.
"η γεροκωστοπούλου είναι ζωντανή,
η πατρέως υπο-γράφεται ως το αθόρυβο μοναχικό πέρασμα."

στης μέθης την ώρα..

amstel

εκεί που πάω δεν έχει σκάλες

Υπάρχει μια ελευθερία στις σκάλες, μια ψευδαίσθηση ότι δεν είσαι
μόνος.... έχεις παρέα... μπορείς να μιλήσεις και να συζητήσεις, μπορείς
να αράξεις απλώς και να σκέφτεσαι αυτά που πέρασαν και αυτά που θα
έρθουν όλα το ίδιο γοητευτικά και υποσχόμενα.... να έρθεις πιο κοντά με
κάποιον..... ο χρόνος φαίνεται να σταματάει.... και αυτό φτάνει.....

Για μένα υπάρχει και ένας ακόμη λόγος....
σε λίγο θα φύγω.. και εκεί που πάω δεν έχει σκάλες γεμάτες κόσμο που
απολαμβάνει την μπύρα του και το καλοκαίρι.. εκεί που πάω δεν έχει
καλοκαίρι γαμώτο.
η εύα σου...

Νίκος "Πράπας"

να μην σκέφτομαι

χωρίς να φωνάζεις ότι είσαι μόνος

να ξεφορτωθώ τις σκέψεις

σκίτσο

αναζητήσεις

εύχομαι

τα σκαλιά συνοδεύουν την μετάβαση

το γέλιο στην απέναντι παρέα

keep on sitting

ένα μικρό χωριό

θέλω να αδυνατίσω

ανησυχίες

σ΄εσένα

τα φύλλα ενός μικρού φοίνικα

το στενό μυαλό

σκυθρωποί διαβάτες

νιώθω ότι θέλω να εκραγώ

στην φάση συλλογής του υλικού

πολύ νωρίς το πρωί ή πολύ αργά το βράδυ

H Έλλη πέρασε από κει..

περιμένω

ΈΥΑ?
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΗΠΩΣ ΕΡΘΕΙΣ. ΕΙΜΑΙ ΣΤΙΣ ΣΚΑΛΕΣ ΤΩΡΑ. ΈΛΑ.

ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΣΕ ΕΧΩ ΔΕΙ.

υπο-γραφές στην Π.

με περιορίζει

ΈΧΩ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΚΑΛΕΣ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΜΑΡΙΝΑ Ή ΕΛΕΝΗ (ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΣΕ ΛΕΝΕ). ΑΝ ΘΕΣ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ.
Ο ΓΡΑΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΜΕ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙ.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

στις σκάλες Γ.

πέρασμα &στάση

ime_stis_skales

Savato, ora 2:30.
Perases ksana apo kei.
Deytera, ora 2:30 tha eimai ekso apo to mosaic
ime_stis_skales@yahoo.co.uk

Tasos

Eidame tin anatoli, 6 i ora to proi & akoma kapoioi teleytaoi piname mpyres..
I Elena feygei ayrio.. Tha mou leipsei

Tasos

"Κάπου εκεί θα είμαι και εγώ"

Για άλλη μια νύχτα είμαι εκεί, να ακουμπάω σε αυτές τις απίστευτα άβολες πέτρες των σκαλιών της Γεροκωστοπούλου... Αν το σκεφτώ ορθολογικά, το θέμα δεν σηκώνει αμφισβήτηση, αυτά τα σκαλιά είναι φτιαγμένα μόνο για να τα πατάς, πλατιά και κοντά σε ύψος, διευκολύνουν την ανάβαση, μα σε κάθε περίπτωση είναι ακατάλληλα για να κάθεσαι. Ο ορθολογισμός όμως πάει περίπατο όταν δίπλα σου είναι δεκάδες άλλοι γνωστοί και μη, οι οποίοι διάλεξαν να κάνουν ακριβώς το ίδιο με εσένα και να μοιραστούν την λίγη δροσιά του καλοκαιρινού αέρα, την μπύρα ή μερικά λόγια. Ίσως πάλι αυτό που με κρατά καρφωμένο στα σκαλιά να είναι μία διάχυτη αίσθηση χαλαρότητας και ξενοιασιάς που με κάνει να ξεχνάω το πιάσιμο από τα άβολα σκαλιά ή ακόμα και μία όμορφη παρουσία... Το βλέμμα χαλαρό, να πλανιέται στα χρώματα, στις κινήσεις των γύρων σου και όσων ανεβοκατεβαίνουν για να βρουν το δικό τους σκαλί. Και η ώρα περνά... Τα σκαλιά κάποτε αδειάζουν, το σίγουρο είναι όμως πως την επομένη θα είναι πάλι γεμάτα με φωνές, γέλια και την μουσική από τα γύρω νυχτερινά μαγαζιά. Κάπου εκεί θα είμαι κι εγώ...
Μάκης